ارز دیجیتال چیست؟

با پیشرفت تکنولوژی، ارز دیجیتال نیز پیشرفت می‌کند. شکل اولیه پول دیجیتال، مبادله الکترونیکی پول نقد بین حساب‌های بانکی یا پرداخت الکترونیکی با استفاده از اعتبار بود. اینکار هنوز هم (بیشتر از طریق کارت اعتباری) با سیم‌های الکترونیکی بانک به بانک، سیستم پرداخت آنلاین یا استفاده از تلفن هوشمندی که اطلاعات پرداخت کاربر را دارد، انجام می‌شود. پول دیجیتال امروزه بیشتر حرکت ارزهای فیات را تسهیل می‌کند. پولی که توسط پول‌هایی مانند دلار آمریکا، دلار کانادا یا یورو صادر و پشتیبانی می‌شود. اما پول دیجیتال اکنون شامل ارزهای دیجیتال نیز می‌شود. بیت کوین (CRYPTO:BTC) ارز دیجیتال اصلی است و به عنوان وسیله‌ای برای مبادله در اینترنت توسعه یافته است. از زمان ایجاد ارز دیجیتال در سال 2009، بیت کوین توسط برخی از سرمایه گذاران به عنوان ذخیره ارزش پذیرفته شده است، یعنی دارایی که می‌توان آن را برای آینده با این باور منطقی ذخیره کرد که ارزش آن کاهش نخواهد یافت. پس از بیت کوین، هزاران ارز دیجیتال برای استفاده‌های مختلف در اقتصاد دیجیتال و دنیای واقعی توسعه یافتند.

ارز دیجیتال چگونه ساخته می‌شود؟

پول به شکل دیجیتال (مانند دلار در حساب بانکی شما) نوعی ارز دیجیتال است، اما مانند ارز دیجیتال مورد بحث ما نیست. دلیل آن این است که پول به شکل دیجیتال می‌تواند هنگام برداشت به پول نقد فیزیکی (مثلاً از طریق دستگاه خودپرداز) تبدیل شود. پول سنتی در شکل دیجیتالی آن می‌تواند برای تسهیل پرداخت های الکترونیکی با کارت در تجارت فیزیکی و آنلاین استفاده شود، اما تفاوت‌هایی بین آن و پول ساخته شده به عنوان یک ارز دیجیتال واقعی وجود دارد. یک ارز دیجیتال از یک سیستم دفتر الکترونیکی برای ایجاد شبکه‌ای از گره‌های محاسباتی برای پردازش تراکنش‌ها استفاده می‌کند. رمزنگاری اغلب برای ناشناس کردن هویت کاربر و جزئیات تراکنش استفاده می‌شود. یک ارز دیجیتال همچنین می‌تواند واسطه‌های بانکی و مؤسسه مالی را دور بزند و مستقیماً در اختیار کاربران قرار گیرد.

انواع ارزهای دیجیتال

در حال حاضر سه نوع اساسی از ارزهای دیجیتال در حال توسعه یا گردش هستند:

• ارزهای دیجیتال بانک مرکزی: فهرست رو به رشدی از دولت‌های صادرکننده پول در حال انتشار نسخه‌های دیجیتالی ارزهای فیات خود هستند که به عنوان ارزهای دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) شناخته می‌شوند.

 

• ارزهای رمزنگاری شده: ارزهای رمزنگاری شده توسط اشخاص خصوصی مستقل از بانک مرکزی یا مؤسسه دولتی توسعه می‌یابند. کریپتوها از فناوری بلاک چین استفاده می‌کنند، یک سیستم دفتر کل دیجیتال که تراکنش‌های رمزنگاری را ثبت می‌کند. بیشتر ارزهای رمزنگاری شده همچنین از رمزنگاری برای مقاوم کردن ارز دیجیتال در برابر دستکاری و امنیت شبکه استفاده می‌کنند.

دو ارز دیجیتال بزرگ بیت کوین و اتریوم (CRYPTO:ETH) هستند. فهرست رو به رشدی از شرکت‌ها روی توسعه بلاک چین و رمزارز کار می‌کنند یا از ارزهای دیجیتال در عملیات خود استفاده می‌کنند. برخلاف CBDC ها، ارزهای دیجیتال غیرمتمرکز هستند، به این معنی که هیچ طرف واحدی مسئول صدور یا تغییر ارز نیست.

• استیبل کوین‌ها: استیبل کوین‌ها نوعی ارز دیجیتال هستند و از فناوری بلاک چین و رمزنگاری استفاده می‌کنند. با این حال، تفاوت اصلی بین استیبل کوین‌ها و ارزهای دیجیتال سنتی این است که استیبل کوین‌ها توسط یک دارایی ذخیره مانند دلار آمریکا یا طلا پشتیبانی می‌شوند و به گونه‌ای طراحی شده‌اند که ارزش آن مانند ارزهای دیجیتال سنتی نوسان نداشته باشد. آن‌ها در عوض ارزش دارایی‌ای را که پشتیبان آن‌ها است را تضمین می‌کنند.

تتر (CRYPTO:USDT) در حال حاضر یکی از بزرگترین استیبل کوین‌ها است. متا پلتفرم (NASDAQ:FB) (فیسبوک سابق) نیز در حال توسعه یک پروژه استیبل کوین به نام Diem بود، اما اخیراً دارایی‌های رمزنگاری شده را به بانک Silvergate Capital (NYSE:SI) فروخت.